از شبکه‌های اجتماعی متوجه شدم که برنامه‌ی «خندوانه» از شبکه‌ی «نسیم» صدا و سیما مجددا شروع شده. فصل‌های اول این برنامه رو چندباری دیده بودم و از شخصیت عروسکی «جناب خان» و همینطور «استاد کهنمویی» خوشم اومده بود.
چند سال پیش، سفر مجری این برنامه (که اگه اشتباه نکنم تهیه‌کننده‌ی برنامه هم هستن) به کشور «کانادا» برای تولد فرزندشون، واکنش‌های زیادی ایجاد کرد. خیلی از مردم می‌گفتن: شما که مرتب تو برنامه فریاد می‌زنی «مردم ایران ما شما رو خیلی دوست داریم»، چی شد که نخواستی بچه‌ات بین همین مردم به دنیا بیاد. انگار در فصل جدید برنامه هم، ایشون حرفی زدن که مجددا سر اون صحبت‌ها باز شده.
کسی که تو این مملکت زندگی کرده باشه، متوجه منظور و جهت این اعتراض‌ها خواهد بود و می‌دونه که مساله‌‌ی اکثر معترضین محل تولد فرزند یک شخص نیست، بلکه افراد از اینکه احساس می‌کنن فریب داده شدن یا سعی شده که فریب داده بشن عصبانی هستن.
اما به نظر من رفتارها و صحبت‌های اجرا کنندگان برنامه‌های صدا و سیما رو باید مثل بازی‌ها و دیالوگ‌های بازیگرها تو فیلم‌ها و سریال‌ها و جدا از شخصیت واقعی اونها در نظر گرفت. یعنی درسته که خودشون رو با اسم واقعی‌شون تو برنامه معرفی می‌کنن و رو به دوربین صحبت می‌کنن، اما باید حواسمون باشه که حرف‌هایی که می‌زنن لزوما ممکنه منطبق با نظرات و اعتقادات شخصی اونها نباشه.
این کمی متفاوته با کسی که مثلا در مصاحبه با یه روزنامه و خارج از محیط اجرای خودش میگه «خدا رو شکر چادری‌ام»، و بعد رفتار متفاوتی ازش دیده میشه.
