اینجا، بدون من

فربد صالحی

هیچ می‌دانی؟

 

به جز «فروغ فرخزاد» که شاعر بود، خانواده‌ی «فرخزاد» چهره‌ی فرهنگی مطرح دیگه‌ای هم داشت به اسم «فریدون فرخزاد» که علاوه بر شاعری، در زمینه‌ی برنامه‌سازی و اجرا در رادیو و تلویزیون، خوانندگی، ترانه‌سرایی و .. فعالیت داشت.

فریدون فرخزاد در آلمان تا مقطع «دکترای علوم سیاسی» تحصیل کرد، اما به دلیل علاقه‌ی زیادی که به شعر داشت شاعری رو هم پی گرفت و شعرهاش به زبان آلمانی در تعدادی از نشریات کشور آلمان چاپ شد و مورد تحسین قرار گرفت و جوایزی هم دریافت کرد. فعالیت‌های فریدون فرخزاد حتی در زمینه‌ی موسیقی هم مورد تحسین جشنواره‌ها قرار گرفته بود.

فریدون فرخزاد در سال ۱۹۹۱ میلادی (۱۳۷۲ شمسی) درکشور آلمان در منزلش به قتل رسید. حدس زده میشه که قتلش به فعالیت‌های سیاسی که بعد از سال ۱۳۵۷ داشت مربوط بوده. بیت‌های زیر، بخشی از شعر «در نهایت جمله آغاز است عشق» سروده‌ی این هنرمند هستش:

 

هیچ می‌دانی ز درد من هنوز، از درون گرم و سرد من هنوز

هیچ می‌دانی چه تنها مانده‌‎ام، چون صدف در عمق دریا مانده‌ام

هیچ می‌بینی زوال برگ را، ابتدا و انتهای مرگ را

هیچ می‌‎بینی نهاد و ریشه را، یاد داری لذت اندیشه را

هیچ می‌بینی چه سبز است این درخت، شاخه‌ای می‌چینی از اشجار بخت

 

هیچ باران را تماشا می‌کنی، چشمه‌ساران را تماشا می‌کنی

می‌زنی دستی به گیتاری هنوز، می‌دمد از پنجه‌ات باری هنوز

هیچ سازی در صدایت می‌خزد، نقش پروازی ز پایت می‌خزد

هیچ می‌دانی زبان من چه بود، لحن این و لفظ آن من چه بود

گوییا بشکسته بالم در سخن،‌ شمع بی‌رنگ زوالم در بدن

 

خسته‌ام از باور و ناباوری،‌ می‌نخواهم ارتفاع دیگری

عمق تب‌دار زمینم آرزوست،‌ یا شبی در مسلخ تاریک دوست

......

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
فربد

یک نکته‌ی کوچک در خصوص صحبت‌های خانم سمیرا رحیمی

 

 

من خانوم «سمیرا رحیمی» رو از طریق «اینستاگرام» شناختم. خود اینستاگرام، ایشون رو برای «فالو» پیشنهاد کرده بود. وارد صفحه‌شون که شدم، چیزی که اولش توجهم رو جلب کرد جمله‌ای بود که برای معرفی خودشون نوشته بودن: «مدیر هنری مایکروسافت». خب تعداد ایرانی‌ها تو شرکت‌های تکنولوژی معروف دنیا کم نیست، ولی اونهایی که من می‌شناختم اکثرا تو بخش‌های فنی بودن.

به صفحه‌ی اینستاگرام‌ شون که یه نگاه کلی کردم، علاوه بر عکس‌های اکثرا جذابشون، «هایلایت‌» هایی داشتن از حضورشون تو دفاتر شرکت‌های معروف مثل «گوگل»، «پینترست»، «توییتر» و چندتا شرکت دیگه. چندتا از متن‌هایی که برای عکس‌هاشون نوشته بودن رو خوندم و خب، به نظرم رسید که واقعا ارزش فالو کردن دارن. خیلی در مورد کار و تکنولوژی و .. نمی‌نویسن، اما دیدی که نسبت به زندگی، دنیا و روابط بین انسانها دارن رو خیلی پسندیدم.

کم نیستن آقایون و مخصوصا خانوم‌هایی که سال‌ها تجربه‌ی حضور و فعالیت تو کشورها و حتی شرکت‌های معروفی رو دارن، خیلی هم تو اینستاگرام و سایر شبکه‌های اجتماعی فعالن و وقت میذارن، اما فعالیت عمده‌شون فقط عکس‌هایی هست که با لباس‌ها و آرایش‌های مختلف و تو مجالس مختلف از خودشون منتشر می‌کنن، با متن‌هایی که خوندنشون تجربه‌ای به خواننده اضافه نمی‌کنه. البته فالورهای زیادی هم دارن که نشون میده اون سبک هم طرفدارهای خودش رو داره، ولی اون عکس‌ها و متن‌ها بعد از یه مدت برای من تکراری و خسته‌کننده میشه و دیگه اون صفحات رو دنبال نمی‌کنم. اما نوشته‌های خانوم رحیمی برای من متفاوته.

خانوم رحیمی چند وقت پیش یه لایو اینستاگرامی داشتن با آقای «کوشیار عظیمیان». آقای عظیمیان در کنار فعالیت‌های دیگه‌شون در عرصه‌ی تجارت و تکنولوژی، تو شرکت «فیسبوک» هم کار می‌کنن. لایو جالبی بود و در مورد موضوعات مختلفی، از جمله آینده‌ی هوش مصنوعی، دنیای بعد از ویروس کرونا و .. صحبت شد.

تو بخشی از این لایو، آقای عظیمیان و خانوم رحیمی صحبتی می‌کنن درخصوص اینکه دیگه امروز با وجود اینترنت و ارتباطات گسترده‌ای که بوجود اومده، محدودیت‌های مکانی خیلی کمرنگ شده و شما اگه تخصص و مهارت داشته باشی از هر جای دنیا، حتی از یه روستا، با یه لپ‌تاپ و یه خط اینترنت پرسرعت می‌تونی تو حوزه‌ی موردنظرت تاثیرگذار باشی. خانوم رحیمی تو یه لایو دیگه هم که مصاحبه‌‌ی تاثیرگذاری در خصوص معرفی فعالیت‌های خودشون بود، اشاره‌‌ی مجددی به این موضوع می‌کنن.

من هم سالهاست به این موضوع فکر می‌کنم که دنیای بدون اینترنت چطور دنیایی می‌شد؟ ما چطور می‌تونستیم به این همه اطلاعات دسترسی پیدا کنیم، چطور باید با تکنولوژی‌های جدید آشنا می‌شدیم؟ چطور باید دایره‌ی دوستان و اطرافیانمون رو به خارج از شهر و کشوری که درش زندگی می‌کنیم گسترش می‌دادیم؟ ولی من در یه نکته با خانوم رحیمی و آقای عظیمیان تفاوت دیدگاه دارم.

درسته که با اینترنت تا حد خیلی زیادی میشه به دانش و تکنولوژی دسترسی پیدا کرد، ولی به نظر من برای خلق کردن و تاثیرگذار بودن به چیزی فراتر از اطلاعات و تکنولوژی نیازه. اینکه چطور باید یه ایده رو به یه محصول موفق تبدیل کرد، چطور براش بازاریابی کرد، چطور باید در بلندمدت از محصول پشتیبانی کرد تا کیفیتش حفظ بشه، چطور باید به مشتری خدمات داد تا راضی باشه، چطور باید وارد بازارهای جدید شد و مواردی از این دست رو با طی کردن دوره‌های آموزشی و کار کردن انفرادی نمیشه ازش آگاه شد.

اینها فرایندهایی هستن که تا زمانی که تو محیطش قرار نگیری و مستقیما درگیرشون نشی نمی‌تونی بهشون مسلط بشی. احتمالا یکی از دلایلی که باعث میشه شرکت‌های ما، حداقل شرکت‌های نرم‌افزاری، نتونن تو بازارهای بین‌المللی موفقیت‌های بزرگ کسب کنن همینه. چون مطمئنا از نظر فنی افراد مسلط و قوی‌ای در این شرکت‌ها حضور دارن و نرم‌افزار هم صنعتیه که به تجهیزات خیلی سنگینی نیاز نداره و حتی اکثر ابزارها به طور رایگان در دسترس هستن.

من فکر می‌کنم اگه مهندسین ما ۱۰ تا ۱۵ سال توی شرکت‌های بزرگ و موفقی که فعالیت بین‌المللی دارن کار کنن، اونوقت تجربه‌هایی رو کسب می‌کنن که می‌تونه در راه‌اندازی کسب و کارهای جدید و موفق بهشون کمک کنه. این اتفاقیه که سالهاست در کشور ما نیفتاده و یا خیلی محدود بوده. به همین دلیل تعداد زیادی شرکت‌ کوچک و متوسط وجود دارن که نمی‌تونن رشد کنن و گاها هرکدوم نیروهای فنی قوی هم دارن. این شرکت‌ها یا توان جذب سرمایه و رشد ندارن، یا اگه سرمایه جذب می‌کنن و تعداد نیروهاشون زیاد میشه، تو مدیریت نیروها، تیم‌سازی، تولید محصول نهاییِ با کیفیت، بازاریابی و پشتیبانی محصول مشکل پیدا می‌کنن.

این نکته‌ای بود که به نظرم در صحبت‌های ارزشمند خانوم رحیمی و آقای عظیمیان ازش غفلت شد. شاید علتش این باشه که این دوستان به طور ناخودآگاه تجربیات و ارتباطات امروزِ خودشون رو در نظر گرفتن و بر اون اساس چنین دیدگاهی پیدا کردن.

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
فربد

استیو جابز، بورس، دلار و ندای درونی

«استیو جابز» یه سخنرانی معروف داره تو مراسم فارغ‌التحصیلی دانشجوهای دانشگاه «استنفورد» در سال ۲۰۰۵. سه تا داستان متفاوت از زندگی خودش تعریف می‌کنه و در واقع با استفاده از اونها سعی می‌کنه نکاتی رو به دانشجوها گوشزد کنه.

هر کدوم از این داستان‌ها نکات و جملات جالبی داره، اما از همون بار اولی که به این سخنرانی گوش کردم، یه جمله‌اش خیلی برام دلنشین بود و هنوز هم هستش. تو داستان سوم میگه «اجازه ندید هیاهو و سر و صدای دیگران، ندای درونی قلب شما رو خاموش کنه». شاید خنده‌دار به نظر بیاد، ولی هربار با شنیدنش احساساتی می‌شم.

این جمله شاید برای اونهایی بیشتر معنی داشته باشه که «ندای» درونی قلبشون با «فریادهای» بلند دور و برشون اصلا سازگار نیست و در یکی دو سال اخیر هم که تقریبا داره لابه‌لای اون فریادها خفه میشه.

اینکه اون «ندا» درسته یا این «فریادها» رو خیلی مطمئن نیستم، و البته احتمالا اینکه چی درسته و چی غلط رو مثل همیشه نتیجه و دستاورد نهایی مشخص می‌کنه. همونطور که اینجا در موردش نوشتم.

 

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
فربد

زندگی در سرزمین شمالی

سریال ژاپنی «از سرزمین شمالی» یا "Kita no kuni kara"،‌ بخشی از خاطرات دوران کودکی منه. کل خانواده علاقه‌ی زیادی به این سریال داشتن و معمولا همگی موقع پخشش جلوی تلویزیون جمع بودن. البته طبق روال صدا و سیما، این سریال هم معمولا با فاصله‌ی چند سال بازپخش می‌شد که حداقل این یکی، البته به همراه سریال ایرانی «روزی روزگاری»، ارزش چندبار نگاه کردن رو داشت.  

جدا از موسیقی بسیار زیبای تیتراژ این سریال که هربار شنیدنش تاثیر زیادی روم میذاره، موضوعات جالبی توی این سریال مطرح میشه. تفاوت‌های فرهنگی بین روستا و شهر و سبک‌های زندگی متفاوت در اونها، اختلاف نظر و دیدگاه بین نسل‌های مختلف و البته موضوع «قضاوت کردن اشخاص» که به نظرم بارها تو این سریال بهش پرداخته میشه. 

در بین شخصیت‌های سریال، «جون» پسربچه‌ایه که سریال از زبون اون روایت میشه و در اختلاف و جدایی بین پدر و مادرش، معمولا طرف مادرش، «ریکو» رو می‌گیره که اهل «توکیو» و بزرگ شده‌ی شهر هستش، و خواهرش «هُتارو» که تقریبا همسن خودشه معمولا طرفدار نظرات و اقدامات پدرش، «گُرُ» هستش که متولد و بزرگ شده‌ی روستاست و بعد از جدایی، به همراه «جون و هُتارو» دوباره به اون روستا برمیگرده. «جون» زندگی تو روستای بدون امکانات و دور افتاده رو مسخره می‌دونه و دلش می‌خواد تو همون توکیو زندگی کنه و مرتب در حال غر زدن و گله و شکایته، اما «هتارو» معمولا در سکوت و بدون صحبتی در تایید یا رد، با تصمیمات پدرش همراهی می‌کنه.  

من چندین بار که سریال رو تماشا کردم، به غیر از آخرین بارها، همدلی بیشتری با «جون» و مادرش داشتم. اما هرچقدر گذشت، تصمیمات و اقدامات پدر خانواده یعنی «گُرُ» برام قابل فهم‌تر شد. البته به نظر من این بحث روستا و شهر فقط ظاهر قضیه است و موضوع اصلی، نمایش دو دیدگاه مختلف نسبت به زندگی و معنی اونه. فکر می‌کنم، و البته دلم می‌خواد اینطور باشه، که این تغییر دید در من به دلیل عمیق‌تر شدن نگاهم به زندگی و فراتر رفتن توجهم از زرق و برق‌های ظاهری بوده. 

 بالاتر گفتم که یکی از موضوعات مورد توجه این سریال «قضاوت» هستش. یکی از قسمت‌های سریال که حتی تو بچگی هم خیلی روم تاثیر گذاشت، اونجایی بودش که «ریکو» یعنی مادر بچه‌ها شدیدا بیماره و بچه‌ها برای اینکه در آخرین روزها کنار مادرشون باشن به توکیو رفتن. «ریکو» فوت می‌کنه و پدر یعنی «گُرُ» نه تنها در مراسم اصلی حضور نداره، بلکه وقتی صبح سه روز بعد خودش رو به توکیو می‌ٰرسونه، درحالیکه بقیه خوابن خیلی با اشتها شروع به خوردن غذا می‌کنه. در همون حال «جون» می‌بینتش و احساس می‌کنه پدرش خیلی بی توجه به مادر اونها و بی‌عاطفه‌ست. چند روز بعد وقتی تو جمع خانوادگی ناراحتیش رو از این رفتار پدرش ابراز می‌کنه، یه پیرمرد خردمندی که باهاشون تو روستا زندگی می‌کنه بهش میگه که «نباید در مورد پدرش اینطور فکر کنه. چون پدرش همون روز که خبر فوت رو می‌شنوه می‌خواسته خودش رو برسونه، ولی چون پول نداشته مجبور شده پول قرض کنه و با قطار بیاد، و کل مسیر رو هم نتونسته چیزی بخره و بخوره». کاش همیشه تو زندگی یه خردمندی باشه که گاهی این چیزا رو به آدم یادآوری کنه.  

خلاصه اینکه، چند وقتی میشه که متوجه شدم این سریال طولانی‌تر از اون چیزی بوده که سالها از تلویزیون ایران پخش شده و قصه تا بزرگ شدن بچه‌ها ادامه داره. تصمیم گرفتم یه بار هم سریال رو با فصل‌های جدیدش ببینم، شاید چیزای بیشتری برای یاد گرفتن داشته باشه.

یه نکته‌ی حاشیه‌ای هم اینکه، روستایی که داستان سریال در اون میگذره، «هُکایدو» نام داره که تو منطقه‌ی «فورانو» هستش. اگه اشتباه نکنم تو انیمیشن فوتبالیست‌ها هم یه تیم به اسم «فورانو» وجود داشت که همیشه در شرح سختی‌هایی که کشیدن می‌گفتن «ما تو برف و سرما تمرین کردیم». به نظر میاد که راست می‌گفتن! چون تو سریال «از سرزمین شمالی» هم زمستون‌های خیلی سخت و طولانی‌ای تو منطقه‌ی «فورانو» برقرار بود. 

 

 

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
فربد

پیاده‌سازی CORS برای اَپ‌های موبایلی Ionic در Asp.Net Core

کارکرد SOP

فرض می‌کنیم از طریق یه مرورگر به وبسایت http://www.yyy.com مراجعه و در اون لاگین می‌کنیم، و این وبسایت هم شناسه‌ی این لاگین رو به صورت کوکی روی دستگاه ما ذخیره می‌کنه. تا زمانیکه این کوکی روی دستگاه ما ذخیره شده، هر وقت از این دستگاه و با همون مرورگر به این وبسایت مراجعه کنیم، با هر request این کوکی به این وبسایت ارسال میشه و وبسایت می‌تونه حساب کاربری ما رو بشناسه.

اما نکته اینجاست که حتی وقتی ما روی این دستگاه و با اون مرورگر مشخص، وبسایتی متفاوت مثل http://www.xxx.com  رو هم باز می‌کنیم، اگه این وبسایت در بخشی از عملیاتش یه request‌ به دامنه‌ی yyy بفرسته، مثلا API اون رو فراخوانی کنه، باز هم مرورگر همه‌ی کوکی‌های ذخیره شده توسط وبسایت yyy، از جمله کوکی لاگین ما رو، بدون توجه به مبدا ارسال کننده request که در اینجا xxx هستش، به yyy ارسال می‌کنه. در واقع مرورگر برای ارسال کوکی‌ها، به مقصد request توجه می‌کنه و نه ارسال‌کننده‌ی request. به این ترتیب وبسایت yyy ممکنه request ارسالی از سمت وبسایت xxx رو ارسال شده از طرف حساب کاربری ما در yyy تشخیص بده و اطلاعات محرمانه‌ی ما رو برگردونه یا دسترسی‌هایی به این وبسایت بده که نباید. 

سیاست مرورگرهای امروزی برای جلوگیری از این مشکل، Same Origin Policy یا "SOP" هستش. به طور کلی این سیاست به این صورت پیاده میشه که اسکریپت‌های بارگذاری شده توسط یک «منشاء»، نمی‌تونن به منابعی مثل API از منشاء متفاوت دسترسی داشته باشن. اما معیار یکسان بودن منشاء چیه؟

وقتی دو منبع دارای "scheme"، "host" و "port" کاملا یکسان باشند، اونوقت دارای منشاء یکسان درنظر گرفته میشن. به نظرم درک سریع موضوع با دیدن سه دسته‌ی زیر با منشاء‌های متفاوت امکان‌پذیر خواهد بود. دوتای اول فقط scheme های متفاوت دارن (http , https)، سه تای بعدی host های متفاوت دارن (example, www.example, myapp.example) و دوتای آخری پورت‌های متفاوت (8080 و 80 که مقدار پیشفرضه). بنابرین هیچکدوم از سه دسته منشاء یکسانی ندارن.

 

 

حالا میشه متوجه شد که وقتی در حال توسعه‌‌ی یه برنامه روی سیستم خودمون هستیم، با اینکه "backend"  و "frontend" هر دو دارن روی http://localhost اجرا میشن، چرا در حالت پیش فرض frontend  نمی‌تونه API رو از backend فراخوانی کنه. چون در واقع روی پورت‌های متفاوتی در حال اجرا هستن، یکی به فرض روی http://localhost:4200 و دیگری روی http://localhost:44353. بنابراین طبق توضیحات بالا منشاء یکسانی ندارن، با اینکه پروتکل (http) و host اونها (localhost) یکسانه. 

 

کارکرد CORS

گاهی لازم میشه که از محدودیت‌های اعمال شده بوسیله‌ی SOP کم کنیم. مثلا یه اپ تحت وب با انگولار نوشتیم و روی دامنه‌ی https://www.aaa.com قرار دادیم که باید API قرار گرفته روی دامنه‌ای با منشاء متفاوت مثل https://api.aaa.com رو فراخوانی کنه. برای این منظور از مفهوم Cross Origin Resource Sharing یا "CORS" استفاده می‌کنیم. در واقع ما با استفاده از CORS به تعدادی از دامنه‌ها اجازه‌ی عبور از محدودیت‌های اعمال شده بوسیله‌ی SOP رو میدیم. برای این کار، اگه API رو با Asp.Net Core پیاده کرده باشیم، در فایل "Startup.cs" و در تابع "ConfigureServices" خواهیم داشت:

public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddCors(options =>
            {
                options.AddPolicy("AllowMyOrigin",
                builder => builder.WithOrigins("https://www.aaa.com").AllowAnyHeader());
            });

           ....
        }

در واقع ما یه Policy با اسم دلخواه "AllowMyOrigin" که هر اسم دیگه‌ای هم می‌تونه باشه تعریف کردیم که میگه به "https://www.aaa.com" اجازه‌ی دسترسی به API رو بده، با اینکه منشاء متفاوتی داره. حالا در همون فایل و در تابع "Configure" این Policy رو اِعمال می‌کنیم:

 public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
        {
            ....

            app.UseCors("AllowMyOrigin");

            .....
        }

به این ترتیب، محدودیت SOP برای https://www.aaa.com برداشته میشه. 

 

CORS برای اپ Ionic

می‌دونیم که SOP عملا برای برنامه‌‌هایی که روی مرورگر اجرا میشن مهمه و در واقع اپ‌های native موبایل دچار محدودیت در این زمینه نیستن. برنامه‌های تحت ‌وب هم که یه دامنه‌ی مشخص دارن و دیدیم که می‌تونیم  این دامنه رو استثنا کنیم. اما اپ‌های موبایل تولید شده با Ionic با توجه به «هیبریدی» بودنشون چه وضعی دارن؟

می‌دونیم که اپ‌های Ionic عملا داخل WebView اجرا میشن. بنابراین نه مثل برنامه‌های تحت وب تو دامنه‌ی مشخصی قرار دارن که اون رو استثنا کنیم،‌ و نه کاملا native هستن که SOP شاملشون نشه. بر طبق مستندات وبسایت Ionic، برای رفع این مشکل میشه از روش زیر استفاده کرد:

public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddCors(options =>
            {
                options.AddPolicy("AllowMyOrigin",
                builder => builder.WithOrigins("capacitor://localhost", // capacitor: ios
                                               "http://localhost",      // capacitor: android | ionic webview 3.x on cordova: android
                                               "ionic://localhost",     // ionic webview 3.x on cordova : ios
                                               "http://localhost:8080", // ionic webview 2.x on cordova : ios & android
                                               ).AllowAnyHeader());

            });

            ....
        }

 

در واقع به جای اینکه یه دامنه خاص رو استثنا کنیم، چهار منشاء بالا رو که هرکدوم یک یا چند حالت رو برای اپ‌های Ionic پوشش میدن استثنا می‌کنیم و به این ترتیب محدودیت SOP برای اپ‌های Ionic برداشته میشه. 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
فربد

درباره‌ی «قدرت عادت»

 

 

کتاب «قدرت عادت» به بررسی مفهوم عادت، مزایا، معایب و کاربردهاش می‌پردازه و عادت رو در سه بخش افراد، سازمان‌ها و جوامع مورد بررسی قرار میده. این کتاب ازون نوع کتاب‌هایی هستش که سعی میکنه با بررسی مثال‌های واقعی متعدد منظور خودش رو برسونه. هر چند این روش باعث شده که حجم کتاب افزایش پیدا کنه، اما اگه با حوصله به مثال‌های هر بخش دقت کنیم، مفاهیمش خیلی خوب برامون روشن میشه. 

در اینجا من بخش‌هایی رو که به نظرم یه دید کلی در مورد مفاهیم اصلی مطرح شده در کتاب به ما میده می‌نویسم، هر چند که مسلما درک درست اونها نیازمند مطالعه کامل مثال‌های موردی ذکر شده در کتاب هستش. در انتها هم از متن اصلی کتاب چند پاراگراف رو عینا نقل کردم. 

 

- درصد زیادی از فعالیت‌های ما براساس عادت‌هامون انجام میشه و نه واقعا بر اساس تصمیمات. علت ظهور عادت‌ها تمایل مغز ما هستش به فعالیت کمتر. وجود مفهوم عادت باعث شده مغز ما انرژی کافی برای فعالیت‌های مفید داشته باشه و وقت کمتری صرف امور روزمره کنه.

 

- «چرخه‌ی عادت» شامل «نشانه»، «عکس‌العمل همیشگی» ما به اون نشانه و «پاداشی» هستش که به ازای اون عکس‌العمل دریافت می‌کنیم و باعث میشه که ما باز هم این روند رو تکرار کنیم. 

 

- عادت‌های ما هیچوقت کاملا از بین نمیرن. این برای چیزای مثبتی که یاد گرفتیم خوبه و باعث میشه نیاز به یادگیری مجدد اونها نداشته باشیم. اما وقتی می‌خوایم یه عادت منفی رو ترک کنیم کار رو برامون سخت ‌می‌کنه. 

 

- قدرت عادت‌ به قدری زیاده که ازش استفاده‌های تجاری میشه. مثلا برای اینکه مشتری به صورت مداوم از یه خمیر دندون استفاده کنه، کاری می‌کنن که در انتهای فرآیند مسواک زدن یه طعم خاص تو دهان مشتری باقی بمونه. مشتری به تدریج به این طعم خاص عادت می‌کنه، به طوریکه تمیز شدن دندان‌ها براش مترادف میشه با حس کردن این طعم خاص. در حالیکه در عمل بود و نبود اون طعم تاثیری در بهداشت دهان و دندان نداره. یا اینکه امکان کف کردن به شامپوها اضافه میشه تا مشتری حس کنه که شامپو داره کارش رو درست انجام میده، در واقع مشتری عادت کرده که شامپو باید کف تولید کنه. 

 

- اگه رفتارهای سازنده به یه عادت تبدیل بشن، ازونجایی که نیازی به تفکر و تصمیم‌گیری ندارن، خیلی سریع و بدون ایجاد خستگی ذهنی در ما قابل انجام خواهند بود. با استفاده از عادت‌ها، یه شناگر مثل «مایکل فلپس» می‌تونه تو چندتا المپیک پی در پی مدال‌های ماده‌های مختلف رو تصاحب کنه. 

 

- به جای تلاش برای حذف یه عادت نادرست، بهتره اون رو با عادت دیگه‌ای جایگزین کنیم. یعنی در چرخه‌ی عادت، «نشانه»‌ و «پاداش» ثابت باقی بمونن و «عکس‌العمل» ما به اون نشانه تغییر کنه. آزمایشات مختلف نشون میده که اکثر عادت‌ها رو میشه با این روش تغییر داد، اما گاهی بعضی عادت‌ها در مواقع فشار و استرس دوباره در ما ظاهر میشن. در اینجور مواقع حضور مداوم در یه جمع و گروه که هدف مشابهی، مثلا ترک سیگار، دارن و موفق بودن، هم باعث میشه که اعتقادمون به امکان‌پذیر بودن ترک سیگار افزایش پیدا کنه و هم تعهد ما به اعضای اون گروه برای سیگار نکشیدن، کمک کنه که بتونیم خودمون رو کنترل کنیم. 

 

- بعضی عادت‌ها کلیدی هستن و باعث ایجاد زنجیره‌ای از عکس‌العمل‌ها میشن. عادت‌های کلیدی به اندازه‌ای قدرتمند هستن که می‌تونن تغییرات اساسی در سازمان و یا زندگی اشخاص بوجود بیارن. مثلا کسی که سعی میکنه همیشه اندام متناسبی داشته باشه، به احتمال زیاد به طور خودکار در سبک زندگیش، مخصوصا در تغذیه و فعالیت‌ فیزیکیش، اتفاقات مثبتی میفته. بنابراین کافیه چندتا عادت کلیدی تو زندگی داشته باشیم و اونارو تقویت کنیم. 

 

- تعداد زیادی از تحقیقات نشون میدن که «اراده داشتن» مهمترین «عادت کلیدی» در موفقیت فردی هستش. زمانی یه تئوری مطرح شد که «داشتن اراده» رو هم مثل ریاضی یه مهارت آموختنی می‌دونست. اما بعضی محققین این تئوری رو قبول نداشتن و میگفتن که اگه اراده یه مهارت باشه باید در طول زمان ثابت بمونه، نه اینکه یه روز کمتر و روز دیگه بیشتر باشه.

 

- بررسی‌های بیشتر نشون دادن که «اراده» به «عضله»‌ شبیه هستش، مثل عضله‌ی دست یا پا. وقتی ازش به سختی کار کشیده میشه خسته میشه و توان کمتری براش باقی می‌مونه. بنابراین وقتی می‌خوایم کاری انجام بدیم که نیاز به اراده داره، باید توان عضله‌ی اراده رو حفظ کنیم. مثلا اگه در ساعات کاری، وظایف خسته‌کننده‌ای رو با بی علاقگی انجام دادیم، اراده‌مون برای اینکه بعد از کار بر خستگی فیزیکی غلبه کنیم و ورزش کنیم کمتر میشه. (شاید به همین دلیل باشه که کسایی که از شغلشون راضی نیستن معمولا دچار اضافه وزن میشن. چون در طول روز بیشتر توان اراده‌شون رو صرف انجام وظایف کاری کردن و دیگه در برابر وسوسه‌ی پرخوری توان تحمل کمتری دارن).

 

- وقتی افراد عضلات اراده‌شون رو در بخشی از زندگیشون تقویت می‌کنن، مثلا برای حضور مرتب در باشگاه ورزشی، این تقویت در سایر بخش‌های زندگی مثل غذا خوردن یا کار کردن هم تاثیر میذاره. به همین دلیل هستش که فرستادن بچه‌ها به کلاس پیانو یا ورزش مهمه. قرار نیست حتما یه پیانیست یا یه ستاره‌ی فوتبال ازین کلاس‌ها دربیاد. اما وقتی یه بچه‌ی پنج‌ساله بتونه یه توپ رو به مدت ۱۰ دقیقه دنبال کنه، احتمال زیادی داره که این بچه در نوجوانی بتونه انجام تکالیف درسیش رو سر موقع شروع کنه. (شاید این هم دلیل دیگه‌ای برای اینکه پدر و مادر متهم نیستن)

 

- معمولا وقتی افراد از بیرون به یه سازمان یا شرکت نگاه می‌کنن، فکر می‌کنن کل اجزا در هماهنگی کامل با هم تلاش می‌کنن که اهداف سازمان برآورده بشه. درحالیکه در واقع بخش‌ها و حتی افراد مختلف اون سازمان در یک رقابت درونی با هم قرار دارن. پس چه چیز باعث میشه که خیلی از سازمان‌ها موفق باشن؟ عادت‌های سازمانی. بدون عادت‌های سازمانی، در بیشتر شرکت‌ها هیچ کاری انجام نمیشه. اونها در واقع قانون‌های نانوشته سازمان یا شرکت هستن. 

 

- شرکتی با عادت‌های اشتباه، فقط با دستور رهبر یا مدیرش نمی‌تونه به راحتی تغییر کنه، بلکه نیاز به تغییر باید در اکثر افراد اون شرکت بوجود بیاد و این معمولا در زمان وقوع بحران اتفاق میفته. به همین دلیل مدیران خردمند سعی می‌کنن از بحران‌ها، یا حتی ایجاد تصنعی حس بحران، برای تغییر عادت‌های قبلی و ایجاد عادت‌های جدید استفاده کنن.

 

- عادت‌ اجتماعی همون‌ چیزیه که خیابون‌ها رو پر از معترضین می‌کنه. معترضینی که ممکنه همدیگرو نشناسن یا دلایل متفاوتی برای تظاهرات داشته باشن، اما همگی در مسیر مشترکی حرکت می‌کنن. اکثر تاریخدان‌ها و جامعه‌شناس‌ها معتقدن که سه مرحله برای عادت‌های اجتماعی میشه در نظر گرفت: شروع حرکت که با دوستی و پیوندهای قوی بین آشنایان نزدیک اتفاق میفته، رشد حرکت به واسطه‌ی پبوندهای ضعیف موجود در جمع‌ها و انجمن‌ها، و تداوم حرکت به دلیل عادت‌های جدیدی که رهبران حرکت ارایه میدن و باعث ایجاد یه هویت و حس مالکیت بر اون حرکت از طرف شرکت‌کنندگان در حرکت میشن. معمولا فقط زمانی که هر سه شرط محقق بشه، حرکت به یه جنبش بزرگ تبدیل میشه. 

 

- برای درک اینکه عادت‌ها چطور عمل میکنن و چطور میشه اونها رو تغییر داد یه چهارچوب میشه تعیین کرد:

۱- تشخیص عکس‌العمل یا روتین: آشکارترین جنبه‌ی یک عادت هستش، یعنی همون رفتاری که می‌خوایم تغییرش بدیم. ۲- آزمایش پاداش‌ها: باید بفهمیم از انجام یه عادت می‌خوایم دقیقا به چه پاداش یا لذتی برسیم. وقتی هر روز می‌ریم کافی‌شاپ، می‌خوایم تنوع ایجاد کنیم، با کسی حرف بزنیم یا گشنگیمون رو رفع کنیم؟ برای تشخیص صحیح باید خیلی با حوصله رفتار کنیم و ممکنه نیاز به صرف زمان زیادی برای بررسی تک تک حالت‌ها باشه. ۳- تشخیص نشانه: باید بفهمیم چه چیز محرک ما برای انجام عادت هستش. ازونجایی که یه عادت رو به موارد متعددی میشه مربوط دونست، تشخیص علت واقعی مشکل میشه. آزمایش‌ها نشون میدن که تقریبا نشانه‌های عادتی به پنج دسته تقسیم میشن: مکان، زمان، وضعیت احساسی، سایر افراد و اقدام قبلی ما. به عنوان مثال، وقتی همیشه ساعت دو بعدازظهر تو محل کار قهوه می‌خوریم، اون زمان خاص باعث نیاز ما به قهوه میشه یا حضور ما در محل کار؟ ۴- داشتن یه طرح: وقتی سه مرحله‌ی قبل رو بدرستی پیش بردیم، حالا باید بدونیم که وقتی نشانه اتفاق افتاد، با انجام چه اقدام جدیدی به همون پاداش قبلی می‌رسیم؟ 

 

 

1- One paper published by a Duke University researcher in 2006 found that more than 40 percent of the actions people performed each day weren't actual decisions, but habits.

 

2- Habits, scientists say, emerge because the brain is constantly looking for ways to save efforts.

 

3- This effort-saving instinct is a huge advantage. An efficient brain requires less room, which makes for a smaller head, which makes childbirth easier and therefore causes fewer infant and mother deaths. An efficient brain also allows us to stop thinking constantly about basic behaviors, such as walking and choosing what to eat, so we can devote mental energy to inventing spears, irrigation systems, and, eventually, airplanes and video games.

 

4- The habit loop: First, there is a cue, a trigger that tells your brain to go into automatic mode and which habit to use. Then, there is the routine, which can be physical or mental or emotional. Finally, there is a reward, which helps your brain figure out if this particular loop is worth remembering for the future.

 

5- Habits never really disappear. They're encoded into the structures of our brain, and that's a huge advantage for us, because it would be awful if we had to relearn how to drive after every vacation. The problem is that your brain can't tell the difference between bad and good habits, and so if you have a bad one, it's always lurking there, waiting for the right cues and rewards. 

 

6- "Consumers need some kind of signal that a product is working". Tracy Sinclair, who was a brand manager for Oral-B and Crest Kids Thoothpaste, told me. "We can make toothpaste taste like anything- blueberries, green tea- and as long as it has a cool tingle, people feel like their mouth is clean. The tangling doesn't make the toothpaste work any better. It just convinces people it's doing the job.

 

7- "Champions don't do extraordinary things," Dung would explain. "They do ordinary things, but they do them without thinking, too fast for the other team to react. They follow the habits they've learned."

 

8- To change a habit, you must keep the old cue, and deliver the old reward, but insert a new routine. That's the rule: if you use the same cue, and provide the same reward, you can shift the routine and change the habit. Almost any behavior can be transformed if the cue and reward stay the same.

 

9- If you want to quit smoking, figure out a different routine that will satisfy the cravings filled by cigarettes. Then, find a support group, a collection of other former smokers, or a community that will help you believe you can stay away from nicotine, and use that group when you feel you might stumble.

 

10- Some habits have the power to start a chain reaction, changing other habits as they move through an organization. Some habits, in other words, matter more than others in remaking businesses and lives. These are "keystone habits", and they can influence how people work, eat, play, live, spend, and communicate. Keystone habits start  a process that, over time, transforms everything. 

 

11- Keystone habits say that success doesn't depend on getting every single thing right, but instead relies on identifying a few key priorities and fashioning them into powerful levers.

 

12- Once a small win has been accomplished, forces are set in motion that favor another small win. Small wins fuel transformative changes by leveraging tiny advantages into patterns that convince people that bigger achievements are within reach. 

 

13- Dozens of studies show that willpower is the single most important keystone habit for individual success. 

 

14- Willpower isn't just a skill. it's a muscle, like the muscles in your arms or legs, and it gets tired as it works harder, so there's less power left over for other things. 

 

15- If you want to do something that requires willpower-like going for a run after work- you have to conserve your willpower muscle during the day. If you use it up too early on tedious tasks like writing emails or filing out complicated and boring expense forms, all the strength will be gone by the time you get home. 

 

16- As people strengthened their willpower muscles in one part of their lives- in the gym, or a money management program- that strength spilled over into what they ate or how hard they worked. Once willpower became stronger, it touched anything. 

 

17- That's why signing kids up for piano lessons or sports is so important. It has nothing to do with creating a good musician or a five-year-old soccer star. When you learn to force yourself to practice for an hour or run fifteen laps, you start building self-regulatory strength. A five-year-old who can follow the ball for ten minutes becomes a sixth grader who can start his homework on time.

 

18- Organizaional habits offer a basic promise: If you follow the established patterns and abide by the truce, then rivalries won't destroy the company, the profits will roll in, and, eventually, everyone will get rich.

 

19- A company with dysfunctional habits can't turn around simply because a leader orders it. Rather, wise executives seek out moments of crisis-or create the perception of crisis-and cultivate the sense that something must change, until everyone is finally ready to overhaul the patterns they live with each day.

 

20- Social habits are what fill streets with protesters who may not know one another, who might be marching for different reasons, but who are all moving in the same direction. 

 

21- A movement starts because of the social habits of friendship and the strong ties between close acquaintances. It grows because of the habits of a community, and the weak ties that hold neighborhoods and clans together. And it endures because a movement's leaders give participants new habits that create a fresh sense of identity and a feeling of ownership. Usually, only when all three parts of this process are fullfilled can a movement become self-propelling and reach a critical mass.

 

22- A framework for understanding how habits work and a guide to experimenting with how they might change: 1-Identify the routine 2-Experiment with rewards 3-Isolate the cue 4-have a plan

 

 

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
فربد

واقعا پدر و مادر متهمن؟

یکی از موضوعاتی که در سال‌های اخیر خیلی در موردش می‌شنوم، بحث نحوه‌ی تربیت فرزندان توسط پدر و مادر هستش. اکثرا گفته میشه که والدین نباید بچه‌ها رو مجبور به طی کردن مسیری کنن که از نظر خودشون درسته، یا سعی کنن آرزوهایی رو که خودشون بهش نرسیدن توسط بچه‌هاشون براشون برآورده بشه.

استدلال می‌کنن که شاید بچه‌ها که بزرگ شدن از مسیری که والدین براشون تعیین کردن خوششون نیاد یا اصلا استعداد بچه‌ها تو زمینه‌های دیگه‌ای بیشتر باشه. همیشه هم افرادی هستن که میگن مثلا علاقه‌مند به موسیقی بودن، ولی به اصرار بزرگترها رفتن رشته‌ی ریاضی و اونجا هم چون علاقه نداشتن نتونستن تو کنکور به نتیجه‌ی خوبی برسن، یا حتی به فرض به نتیجه هم رسیدن و مثلا پزشک شدن، ولی همچنان در حسرت علاقه به نقاشی هستن.

ولی واقعا چقدر احتمال داره که یه بچه‌ی ۶-۷ ساله یا حتی ۱۲-۱۳ ساله نسبت به والدین ۳۵-۴۰ ساله‌‌اش بتونه تصمیمات بهتری برای خودش و زندگیش بگیره؟ بله، پدر و مادرها هم خیلی وقت‌ها اشتباه می‌کنن. حتی بدرستی گفته میشه که سرعت تغییرات در زندگی ما بقدری زیاد شده که ممکنه ۲۰ سال بعد فرزند من شغلی داشته باشه که من امروز اصلا نمی‌تونم تصوری ازش داشته باشم، همونطور که احتمالا ۳۰ سال پیش والدین من تصوری از شغل برنامه‌نویسی نداشتن. اما میشه به چندتا نکته هم توجه کرد.

 

تجربه

به نظر من یه مواردی جزو اصول کلی هستن و بعیده که تحت تاثیر شرایط زمانه قرار بگیرن، مثل تاثیر «محیط و افرادش» روی درک و فهم ما از زندگی و فرصت‌هایی که پیش روی ما قرار می‌گیره. به عنوان یه نمونه، معمولا یکی از انتقادات به بزرگترها اینه که «چرا اینقدر به بچه‌ها فشار میارین که تو آزمون مدارس تیزهوشان قبول بشن» یا «چرا به قبول شدن تو دانشگاه‌های معتبر اصرار دارین». اون پدر و مادرهایی که هدفشون فقط چشم و هم‌چشمی با همدیگه هستش رو می‌ذاریم کنار که اصلا موضوع این نوشته نیستن. اما به نظر من اینکه کدوم مدرسه بریم و تو چه دانشگاهی تحصیل کنیم، بیشتر از تاثیر مستقیمش روی سطح تحصیلی ما، به طور غیرمستقیم روی ظرفیت‌های ذهنی ما تاثیرگذار هستش.

من ممکنه تو یه مدرسه‌ی معمولی شاگرد اول باشم و این به من القا کنه که میزان مطالعه و یا روش مطالعه‌ام هیچ مشکلی نداره. درحالیکه احتمالا با همون میزان مطالعه تو یه مدرسه‌ی سطح بالاتر تو رده‌های متوسط قرار می‌گیرم. این می‌تونه باعث شه که توجه کنم که کجای مسیر رو دارم اشتباه میرم؟ آیا باید زمان بیشتری رو صرف مطالعه کنم یا اینکه روش مطالعه و منابعم درست نیست؟ همینطور تو یه دانشگاه معتبر، «احتمال» اینکه با اساتید و دانشجوهای فعال‌تر و با انگیزه‌تری مواجه بشم بیشتره. در نتیجه گزینه‌ها و انتخاب‌های بیشتری خواهم داشت و دنیای بزرگتری رو پیش روی خودم خواهم دید.

به نظر من درک مواردی از این قبیل فقط وقتی امکان‌پذیره که خودت عملا تو زندگی باهاشون برخورد کرده باشی و این با گذر زمان و کسب تجربه به دست میاد. بنابراین فرزندی که این مراحل رو طی کرده، خیلی وقت‌ها متوجه نمیشه که اگه به حال خودش رها شده بود تا راه ساده‌تر رو طی کنه، چقدر می‌تونست در جایگاه ذهنی و فکری متفاوتی قرار گرفته باشه. 

 

همیشه فرصتش نیست

درسته که هیچوقت نباید از یادگیری دست کشید، اما با توجه به سرعت تغییرات در زندگی‌های امروزی، اگه کسی نتونه از دوران نوجوانی و جوانیش به خوبی استفاده کنه، احتمالا خیلی براش سخت می‌شه که در سنین بالاتر به چیزی که می‌خواد برسه. چون وقتی وارد دوران کاری میشی علاوه بر زمانی که حضور تو محیط کار ازت می‌گیره، حتما یه زمانی هم باید صرف مطالعه و یادگیری تخصص‌های لازم تو حوزه‌ی کاریت کنی و مسلما فرصت کمتری برای کسب مهارت‌هایی که تازه متوجه شدی چقدر تو زندگی بهشون نیاز داری، مثل تسلط به یه زبان رایج بین‌المللی، خواهی داشت.

احتمالا اون موقع با خودت میگی «ای‌کاش یکی سالها قبل این چیزا رو بهم گفته بود» یا شاید به پدر و مادر بگی «من بچه بودم نمی‌دونستم، شما که می‌دونستید چرا مجبورم نکردید؟». در حالیکه این روزها خیلی از بچه‌هایی که حالا بزرگ شدن، به خاطر همچین آینده‌نگری‌هایی از والدینشون ناراضی هستن و میگن «نذاشتین ما بچگی کنیم».

 

علائقی که فقط یه آرزو هستن

معمولا همه‌ی ما دستاوردهای خوب رو دوست داریم. اینکه حداقل به یه ساز مسلط باشیم، تو شنا ماهر باشیم، خط خوبی داشته باشیم، زبانمون در سطح قابل قبولی باشه و مواردی مثل این. از طرفی احتمالا خیلی از ما دوستانی هم داریم که الان تحصیلات و شغل خوبی دارن، ولی بارها گفتن که «من از بچگی به نقاشی یا نویسندگی علاقه داشتم، ولی پدر و مادر اینقدر روی درس و قبولی تو دانشگاه اصرار کردن که این در من سرکوب شد». نمیشه انکار کرد که گاهی علایق و استعدادهای افراد نادیده گرفته میشه، اما دو نکته رو میشه اینجا بهش توجه کرد.

اول نقش مدارس در کشف استعدادهاست. اگه فضایی تو مدارس مهیا باشه که بچه‌ها در طی سالهای طولانی حضور در مدرسه، امکان اجرای نقش در تئاترهای دانش‌آموزی رو داشته باشن، یا هر سال تو یه ورزش خودشون رو تست کنن، یا نواختن سازهای مختلف رو آموزش ببینن، اینقدر درس خوندن به عنوان عامل کور شدن استعدادها معرفی نمی‌شد و احتمالا دانش‌اموز هم در انتهای سالهای تحصیلش بالاخره می‌فهمید واقعا تو کدوم موارد استعداد و علاقه داره و در ادامه برای همون موارد بیشتر وقت میگذاشت.

نکته‌ی دوم درک تفاوت آرزو و رویا با علاقه‌ی واقعی هستش. خیلی وقتا دلم می‌خواد به کسی که میگه «پدر و مادرم نذاشتن من نقاش بشم» بگم که قبول می‌کنم که فرصت کافی برای یه نقاش حرفه‌ای شدن نداشتی. ولی چرا هیچ اثری از این علاقه رو تو هیچ جایی از زندگیت نمیشه دید؟ چقدر پیگیر حضور تو نمایشگاه‌های نقاشی هستی؟ چقدر در مورد سبک‌های نقاشی اطلاعات داری؟ چندتا صفحه‌ی نقاشی و طراحی رو تو اینستاگرام فالو کردی؟

من خودم تو یه مقطعی از نوجوانی علاقه‌ی زیادی داشتم که فوتبالیست بشم. به دلایلی که یکیش هم مخالفت خانواده بود این اتفاق نیفتاد. ولی اون علاقه به فوتبال که سرجاش بود به هر حال. یعنی من تا سالها اکثر مسابقات و لیگ‌های فوتبال رو پیگیری می‌کردم و خودم هم چه تو دانشگاه و چه بعد از اون با جمع‌های دوستانه فوتبال بازی می‌کردم، هر چند که می‌دونستم دیگه امکانش نیست یه فوتبالیست حرفه‌ای بشم.

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
فربد

بخشی از مشکل نباشیم

موقع دیدن قسمت نهم از فصل پنجم سریال «بهتره با ساول تماس بگیری»، که اینجا در موردش یه توضیحاتی دادم، دیالوگ جالبی بین «کیم» و «جیمی» برقرار شد:

ببین جیمی، می‌دونم که داری دروغ میگی:

 

و می‌دونم که تو بیابون اتفاق وحشتناکی افتاده:

 

اصرار نمی‌کنم و نمی‌خوام مجبورت کنم که بهم بگی چی شده:

 

فقط می‌خوام بدونی که من اینجام:

 

و می‌تونی بهم بگی. باشه؟

 

و هیچ قضاوتی در موردت نمی‌کنم:

 

این حرفای «کیم» در شرایطی هستش که از اول موافق کاری که «جیمی» می‌خواست بکنه نبود. ضمن اینکه اون کار «جیمی» باعث شد که «کیم» یه شب تا صبح رو با استرس بگذرونه.  

به نظرم این معنای واقعی رفاقت و همراهی هستش: اینکه تو مشکلات و سختی‌ها کنار طرف مقابلت باشی، نگی «بهت گفته بودم» یا نگی «چرا این کارو کردی». یا طرف رو تحت فشار نذاری که «حتما باید بهم بگی چی شده». این باعث میشه به جای اینکه خودت هم به بخشی از مشکل تبدیل بشی، حتی گاهی مهم‌ترین بخش مشکل، کسی باشی که بشه روت حساب کرد برای روزهای سخت. 

حتی اگه در طی پنج فصل سریال نگفته باشی «دوسِت دارم» یا «تا آخرش هستم» یا حرف‌هایی از این قبیل. 

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
فربد

خطا در هنگام ایجاد پروژه با Ionic و اجرای اولیه

وقتی اولین پروژه‌‌‌ی Ionic رو خواستم ایجاد کنم، بعد از اینکه کتابخونه و فریمورک جاوااسکریپتی رو انتخاب و برای  پروژه اسم تعیین کردم، قالب پروژه رو باید از گزینه‌هایی مثل tab، blank و .. انتخاب می‌کردم. بعد از این مرحله کار تو مرحله‌ی زیر متوقف می‌شد:

/ Downloading and extracting blank starter ionic

و گاهی هم خطای timeout در اتصال به 10.10.34.35:443 اعلام می‌کرد. 

خیلی جستجو کردم، راه‌حل‌هایی پیشنهاد شده بود ولی مشکل رو حل نکردن. یه چیزی که به ذهنم اومده بود ولی بهش بی‌توجهی می‌کردم رو امتحان کردم و مساله حل شد. بله! روشن کردن وی.پی.ان. 

حالا اینکه چرا باید اینطور باشه و مشکل از طرف «دوستان» داخلی هستش یا خارجی رو نمی‌دونم. فقط امیدوارم در ادامه‌ی کار با Ionic از این نوع مشکلات بوجود نیاد، یا حداقل کم باشه تعدادشون.  

بعد از ایجاد پروژه، برای اجرای اولیه‌ و بررسی اینکه همه‌چی خوب پیش رفته، دستور زیر رو تو ترمینالِ VS Code اجرا کردم:

ionic serve

اینبار خطای دیگه‌ای ظاهر شد:

ionic : File C:\...\AppData\Roaming\npm\ionic.ps1 cannot be loaded because running scripts is disabled on this system. For 
more information, see about_Execution_Policies

باز هم با جستجو مشخص شد که این به سیاست‌های امنیتی سیستم عامل ویندوز برای پیشگیری از اجرای اسکریپت‌های مخرب مربوطه. توضیحات کامل رو می‌شه از اینجا مطالعه کرد.

اما برای غیرفعال کردن این ویژگی، یک راه اینه که Windows PowerShell رو تو حالت Administrator اجرا و در اون دستور زیر رو اجرا کنیم:

 powershell Set-ExecutionPolicy RemoteSigned

برای برگردوندن این ویژگی به حالت پیش‌فرض هم می‌تونیم از دستور زیر استفاده کنیم:

powershell Set-ExecutionPolicy Restricted

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
فربد

این آخرین‌باره

یکی از جملاتی که تو شبکه‌های اجتماعی زیاد دست به دست شده و هر از چندگاهی آدم بهش برمیخوره میگه: «یه جایی تو بچگیامون واسه آخرین‌بار رفتیم تو کوچه و با دوستامون بازی کردیم بدون اینکه بدونیم آخرین‌بار بوده»

اولین‌بار که این جمله رو دیدم برام تاثیرگذار بود. من تو بچگی زیاد تو کوچه با بچه‌ها فوتبال بازی می‌کردم. ولی الان هرچقدر فکر می‌کنم یادم نمیاد که آخرین‌بارش کی بود و اصلا چطور شد که اون‌بار آخرین‌بار شد. بعدش فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که چقدر تعداد این آخرین‌بارها زیاد بوده.

آخرین باری که یه هم‌دانشگاهی رو دیدم و بعد رفت شهر خودش. آخرین باری که هم‌اتاقی چندساله‌ی خوابگاه رو دیدم و بعدش رفت آمریکا. آخرین‌باری که مامان رو دیدم. آخرین‌باری که با مامان تلفنی حرف زدم. همه‌ی این آخرین‌بارها رو گذروندم، در حالیکه نمی‌دونستم آخرین‌باره. 

حتی همین اواخر هم یکی از این آخرین‌بارها اتفاق افتاد. حدود ۳ سالی بود که هفته‌ای یه بار با چندتا از دوستان می‌رفتیم سالن ورزشی واسه فوتبال تا اینکه چند ماه پیش فهمیدیم ویروس «کرونا»، کووید ۱۹، شایع شده و بهتره تو جمع‌ها حضور نداشته باشیم. نمی‌دونستیم که قراره اینقدر جدی بشه قضیه.

حدود ۲ ماه شده که دیگه سالن نرفتیم و با وضع موجود معلوم نیست تا چند ماه این وضعیت طول می‌کشه. حتی مشخص نیست که وقتی اوضاع عادی شد، البته اگه بشه و اگه عمری باقی مونده باشه، اون جمع مجددا جمع میشن یا نه.

کاریش نمیشه کرد. پیش‌بینی‌ناپذیری بخشی از واقعیتِ زندگیه و این ربطی به بچگی و بزرگسالی نداره. مسلما تا زمانی که زنده هستیم، هر وقت به گذشته فکر کنیم با همچین مواردی مواجه خواهیم شد.

من اما به جای اینکه آرزو کنم که کاش از آخرین‌بارها خبر داشته باشم، تلاشم اینه که طوری رفتار کنم که بعدها از اینکه از آخرین‌بار بودن لحظه‌ای بی اطلاع بودم کمتر رنج بکشم. مثلا تو قرارهای فوتبالی هفتگی، به خاطر هرچیز کوچکی دعوا و اختلاف راه نندازم و با بحث سر یه «گل» کمتر و بیشتر یا یه «کرنر» و «اوت» اشتباه، باعث رنجش جمع نشم. یا اگه مدت زمانی که می‌تونم با عزیزی بگذرونم یا کنارش باشم کمه، سعی کنم لحظه‌های کوتاه حضورم برای اون و خودم به خاطره‌ای خوش تبدیل بشه. 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
فربد